Uno

Kleine broer speelde deze vakantie wel 100 keer Uno.
Eerst nog de dieren versie.
Nadien de cijferversie.

Het verwonderde mij.
Een kind met autisme dat graag gezelschapsspelletjes speelde?

Maar eigenlijk is er niets zo voorspelbaar als een gezelschapsspel.
Alles verloopt volgens vooraf afgesproken regels.

Ofwel krijg je een kaart van dezelfde kleur.
Ofwel van hetzelfde cijfer.
Ofwel een kaart waar je voorlopig niets mee aan kan.
Ofwel een pestkaart waarmee je je buur de muren kan opjagen.
Ok die buur kan jou pesten.
Maar dankzij de verwisselkaart bij de cijfervariant, kan jij die ook terug pesten.

Het enige wat echt onvoorspelbaar is, is wie zal winnen.
Dus dat heeft enige oefening gevraagd.

Ach, als je verliest dan speel je gewoon nog een keer.
En zo komen we aan wel 100 keer hetzelfde spel.