Lang geleden dat ik nog iets geschreven heb. Alles leek zijn gangetje te gaan.
Kleine broer doet het goed op school. Juf in enthousiast en hij ook. Dus mama en papa ook.
Thuis luistert hij behoorlijk.
Het 'dreigen' met het bed is vaak al voldoende om hem te doen luisteren.
Misschien hebben we wel wat te veel de neiging om hem een tweede kans te geven en moeten we soms wat kordater zijn?
Kleine broer kan oeverloos onderhandelen.
Maar al bij al loopt het vlot.
Op een bui op een overvolle tram na dan.
"Stomme mama!"
Spuw, spuw.
En deze namiddag had grote broer opeens een beet van kleine broer. Tot bloedens toe.
Geen idee waarom of hoe.
Ze speelden samen verstoppertje.
Kleine broer vond grote broer in de hangmat en toen ging het fout.
Kleine broer zat een tijdje in zijn bed en nadien ging alles weer prima.
Opvallend hoe hij tijdens het avondritueel vertelt hoe de dingen moeten lopen:
"Wij doen dat toch zo?".
Of hoe hij zijn angst voor sandalen kan verwoorden:
"Mijn tenen gaan eruit vallen."
Gelukkig maar dat hij die taal heeft en niet alleen die tanden.