Enkele weken terug: etentje op restaurant met verre familie.
In de auto spreken we af dat we de familie een hand zullen geven. Beide jongens doen het prima.
Als er nieuwe mensen binnen komen, vraagt kleine broer wel of hij die mensen ook een hand moet geven.
Twee maand later gaan we samen met oma iets eten.
Net voordat we het restaurant binnen gaan, vraagt kleine broer of hij nu ook de mensen een hand moet geven?
's Ochtends tonen we kleine broer altijd een foto van wie hem die dag komt halen van scholen.
Foto stoppen we dan in de boekentas.
Woensdagmiddag: mama en grote broer staan kleine broer op te wachten aan de klasdeur.
Kleine broer stapt naar ons en vraagt wie hem komt afhalen van school?
Mama had hem deze morgen geen foto getoond.
zaterdag 10 maart 2012
dinsdag 6 maart 2012
Onthutst
Januari, februari, maart zijn traditiegetrouw drukke maanden op het werk. Dat betekent in het beste geval 's ochtends nog wel de spits doormaken maar 's avonds laat thuis zijn. In het slechtse geval moeten we ook 's morgens al vroeg weg.
Nu er elke avond iemand is om de kinderen van school te halen, is de verleiding ook groot om nog wat langer door te werken in Brussel 's avonds. Rekening houdend met het vele werk.
Kortom de laatste weken heel weinig 's avonds alleen voor de kinderen gezorgd.
Tot vanavond.
Ik hoorde regelmatig signalen van de oma's en andere babysits dat ze 'wat moeilijk waren geweest'. Maar niemand kon dit concreet maken.
Hoog tijd dus om zelf nog eens de jongens door het avondritueel te leiden.
Morgen komt de thuisbegeleidster opnieuw langs.
Wat ik vanavond zag, onthutste mij.
Ik zag twee jongens die in alle eerlijkheid niet te genieten waren.
Grote broer die zette het bij elke 'neen' op een brullen.
Kleine broer is heel vermoeiend. 'Wat moeilijk zijn' lijkt mij een understatement.
Maar het concreet maken?
Omgaan met hem voelt aan als omgaan met een verwend kind, een kind dat niet gewoon is van te luisteren, een kind dat gewoon is van zijn zin te krijgen, afgeleid te worden,...
De hele structuur van het avondritueel leek ook verdwenen.
Kleine broer kan ook helemaal niet meer spelen. Hij zit grote broer heel dicht op zijn huid. Doet echt alles na. Prutsen met rietjes, brengt hem tot rust. Maar verder kan hij eigenlijk niets alleen.
Hoog tijd om terug wat zaken op orde te stellen. Maar hoe dit te combineren met een job als de mijne?
Nu er elke avond iemand is om de kinderen van school te halen, is de verleiding ook groot om nog wat langer door te werken in Brussel 's avonds. Rekening houdend met het vele werk.
Kortom de laatste weken heel weinig 's avonds alleen voor de kinderen gezorgd.
Tot vanavond.
Ik hoorde regelmatig signalen van de oma's en andere babysits dat ze 'wat moeilijk waren geweest'. Maar niemand kon dit concreet maken.
Hoog tijd dus om zelf nog eens de jongens door het avondritueel te leiden.
Morgen komt de thuisbegeleidster opnieuw langs.
Wat ik vanavond zag, onthutste mij.
Ik zag twee jongens die in alle eerlijkheid niet te genieten waren.
Grote broer die zette het bij elke 'neen' op een brullen.
Kleine broer is heel vermoeiend. 'Wat moeilijk zijn' lijkt mij een understatement.
Maar het concreet maken?
Omgaan met hem voelt aan als omgaan met een verwend kind, een kind dat niet gewoon is van te luisteren, een kind dat gewoon is van zijn zin te krijgen, afgeleid te worden,...
De hele structuur van het avondritueel leek ook verdwenen.
Kleine broer kan ook helemaal niet meer spelen. Hij zit grote broer heel dicht op zijn huid. Doet echt alles na. Prutsen met rietjes, brengt hem tot rust. Maar verder kan hij eigenlijk niets alleen.
Hoog tijd om terug wat zaken op orde te stellen. Maar hoe dit te combineren met een job als de mijne?
Abonneren op:
Posts (Atom)