Weekend

Dit weekend was het grote broer die een aanval van buikgriep had.

En kleine broer had zijn moeilijke momenten.
Geen vleesje meer voor op de boterham? Grote huilpartij.
Niet zelf zijn boterhammen kunnen smeren? Grote huilbui.
Dat was vrijdag.

Gisteren waren de twee jongens heel flink bij de tandarts, bij oma en M en tijdens de avondwandeling.
Maar vandaag was er niets mee aan te vangen.
Grote broer zat het liefst dicht in de zetel tegen moeke aan naar filmpjes te kijken.
Kleine broer hield het maar een half filmpje vol. Dan ging hij stout gaan doen - overal prutsen.
Opmerkingen sloeg hij rustig in de wind.
Het filmpje moest en zou afgezet worden. Daar zou hij zelf wel voor zorgen.
En zo boos in bed dat hij in zijn broek..

Weekendgevoel?

Veel

Gisterenmiddag met de thuisbegeleiding gesproken. Zij volgt ons.
Maar het blijft zoeken wat gedreven wordt vanuit zijn autisme en wat zuivere koppigheid is.
Idem wat betreft zijn stoute kuren.
Afwachten dus. En uitkijken.

Grote broer gisterenavond helemaal over zijn toeren.
En vandaag opnieuw.
Een gebrek aan slaap?
Of...

Vandaag werden kleine broer zijn ogen onderzocht.
Alles in orde.
Weer een stap verder van een verklarende diagnose.

Vertwijfeling

Kleine broer is de laatste dagen zo anders. En toch zo herkenbaar.

Als hij iets in zijn hoofd haalt, moet het ook absoluut zo gebeuren.
Nu een koekje eten.
Onderaan de buggy zitten.
De meeste gewone of gekke dingen.
Soms zet hij de wereld ook op zijn kop: wil hij absoluut die broek van broer aan doen.

Zijn er momenten dat hij gewoon luistert? Ik weet het echt niet meer?

Hoe we er mee omgaan?
Voor belangrijke zaken gaan we strijd aan: huilbui, in bedje zetten, ...
Andere laten we het voor wat het is...

En soms is hij gewoon stout.
Eten met zijn handen. Of was dat omdat ik gisteren kip met mijn handen was aan het eten.

En hij blijft maar vragen of we naar zijn meter gaan?
Zelfs als we in de bakfiets zitten.

Een patroon van negatieve gedrag en veel aandacht? Misschien.
Maar positieve rechtstreekse aandacht lijkt niet te werken.
Gegarandeerd wordt het gevolgd door ongewenst gedrag.

Knuffelen of zoenen wil hij niet bij ons. Wel bij andere als we zeggen dat hij dat moet doen als we bvb. vertrekken.
De enige knuffel die ik krijg is de verplichte knuffel na het drinken.
Van de avondzoen wendt hij zich ook al af.
Papa en grote broer wil hij wel de vast avondzoen geven.

Kleine broer vraagt ook voortdurend dat mama hem helpt,  ...
Is daar een lijn in te trekken? Vraagt hij altijd dat dezelfde zaken door mama moeten gebeuren?
We weten het niet?
Misschien wel? En zien wij het niet?
Of vraagt hij dat omdat de keer daarvoor ook mama het heeft gedaan?
We weten het niet?
Of is dat het normale gedrag van jonge kinderen die bij minder leuke dingen altijd vragen dat de ander het doet?
Het voelt in elk geval niet normaal aan? Als we kijken naar zijn reactie als we hem niet volgen.
We vragen ons af of we hem niet te veel volgen? Maar toch voelt het alsof hij het vraagt vanuit een onvermogen om de andere realiteit te snappen.

Vakantiehuisje

Al meer dan week terug.

Maar toch vraagt kleine broer elke keer als we in de auto zitten of we naar het vakantiehuisje rijden.

Vindt hij al een hele week zijn draai niet.
Bij momenten echt onhandelbaar.
De kleinste details leveren conflict.

En de buien zijn weer groot.

Discussiepunten van de dag: kleine broer die absoluut de broek van grote broer wil aandoen. Kleine broer die alleen maar koek wil als 4 uurtje en geen fruit wil eten.

Uitgebarsten

Kleine broer vandaag, was de jongen die alleen maar door zijn meter uit de auto wou gehaald worden.
Liever de zwembeurt missen, dan door iemand anders uit de auto gehaald worden.

Kleine broer vandaag, was de jongen die vroeg of de deur van de auto open kon?
Niet een klein beetje? Net zoals de deur van zijn slaapkamer.
Dat het om een andere soort deur gaat, daar heeft hij geen oren naar.

Kleine broer vandaag, had twee buien.
Omdat hij zijn pyjama beneden wou aantrekken.
Omdat vake zijn tanden ging poetsen. Moeke moest het doen.

Opvallend, hoewel andere op de hoogte zijn van de geplande onderzoeken en onze zorgen, gebaren zij vaak van niets.
Beetje een valstrik. Als er continu gedaan wordt alsof er niets aan de hand is met kleine broer, begin je het zelf ook een beetje te geloven.
Tot je door een bui met je twee voeten weer op de grond gezet wordt.

Dag twee van een weekje er tussenuit

Kleine broer moet wennen.

Tijdens het wandelen raakte hij helemaal van zijn melk toen bleek dat hij even op de rug van vake moest gaan zitten.
Enkel op de rug van moeke werd hij weer stil.

Om dan een tijdje later absoluut zelf te willen stappen.
En hier meer dan een half uur huilen voor over te hebben.
Zij gehuil joeg twee herten op de vlucht.
Wij getrakteerd op een prachtig zicht.
Kleine broer stil.

En dan thuisgekomen, ging hij volledig dwars liggen.
Niet luisteren, voor het eerst sinds lang weer bijten.
Om dan in de auto te vragen om een snoepje. Blijkbaar heeft hij dat gisteren geprogrammeerd.
Om dan ook van een heel klein takje te eisen dat het in de koffer opgeborgen wordt.
Net als die grote gevaarlijke takken.

En het potje, dat moet exact staan op dat ene plekje in de living.

Uno meespelen op de schoot van meter was helemaal te hoog gegrepen.

Laat niemand meer zeggen dat er niets aan de hand is.

Op vakantie

Met kleine broer zijn we nog maar drie keer op vakantie geweest.
Een keer een weekend zo een jaar geleden.
Wat ik me daarvan herinner is dat hij toen verschrikkelijk veel gehuild heeft.
Dacht toen dat hij last had van iets.
Een keer gaan rondtrekken met de tent in Kroatië en Slovenië toen hij een jaar oud was.
Hetzelfde hadden we met grote broer gedaan toen hij even oud was. Het was een prachtige reis.
Groot was onze verbazing dat het met kleine broer erbij veel minder leuk was.
Dacht dat het aan de combinatie van twee kindjes lag.
We weten ondertussen wel meer. Of toch niet?
Vandaag zijn we nog een keer op reis vertrokken.
We wachten af hoe kleine broer zal reageren.

Wat ons vandaag opviel:

Tijdens het inladen deze morgen liep kleine broer wat verloren. Ik bood hem aan in de auto op vake zijn stoel te gaan zitten. Hij leek hierop te panikeren.
Eens grote broer op de passagiersstoel vooraan zat, wou hij het toch.
Geheel verontwaardigd merkte hij op dat de auto niet echt reed.
Begrepen wij meteen waarom hij eerst panikeerde.
Als twee jarig een auto besturen.
Ik zou het ook niet zien zitten.

Moeilijk moment in de auto. We krijgen hem getroost met opgerolde touwtjes.

Aankomst in ons vakantiehuisje.
Kleine broer tegen vake: "Kom, boven in de living gaan spelen."
Kleine broer, hier is ons vakantiehuisje. Boven is er geen living.
In ons huis is de living boven.

We gaan wandelen rond het vakantiehuisje. Kleine broer reageert alsof hij onze buren van thuis ziet. 'Dag X. Dag Y.'