Soms vrees ik dat we van deze tijd enkel het verdriet zullen herinneren.
De zorgen.
Dat het beeld van kleine broer die een bui krijgt eeuwig op ons netvlies zal gebrand blijven.
Soms vrees ik dat we zullen vergeten hoe mooi hij kan zingen.
Hoe flink hij kan helpen.
Hoe lief hij kan zijn.
donderdag 29 september 2011
woensdag 21 september 2011
September
Vandaag besloten om het tempo te verlagen. Niet vers gekookt, geen soep of cake gemaakt.
Gewoon couscous gemaakt, een blik groenten geopend en vis gebakken.
Wel de was bijgewerkt. Maar gewoon beneden opgehangen.
Gewoon gewoon gedaan.
En daardoor kwam er tijd en ruimte.
Om te beseffen hoe zwaar de voorbije weken waren.
Hoe de vermoeidheid van grote broer woog op het gezin.
Daarom besloten hem deze namiddag te laten slapen.
En ja, hij zal vandaag later gaan slapen.
Maar was wel te genieten.
Ik zie wel wat morgen brengt.
De aanpak van de voorbije weken bracht ook geen soelaas.
Om te beseffen hoe zwaar de voorbije weken waren.
Hoe de toename aan buien van kleine broer woog op hetzelfde gezin.
Daarom besloten om niet meer te streven naar een bui vrije dag.
Een bui is geen signaal dat we er een zootje van maken.
Een bui is een bui.
Om te beseffen hoe zwaar de voorbije weken waren.
Hoe de afwezigheid van perspectief op hulp zwaar woog.
Maar gelukkig kregen we vandaag telefoon dat volgende week een eerste kennismakingsgesprek georganiseerd wordt.
Om te beseffen hoe zwaar de voorbije weken waren.
Hoe de tranen van de voorbije dagen ruimte hebben gecreëerd voor rust.
Hoe beseffen hoe moeilijk alles is, de dingen vlotter laat gaan.
Gewoon couscous gemaakt, een blik groenten geopend en vis gebakken.
Wel de was bijgewerkt. Maar gewoon beneden opgehangen.
Gewoon gewoon gedaan.
En daardoor kwam er tijd en ruimte.
Om te beseffen hoe zwaar de voorbije weken waren.
Hoe de vermoeidheid van grote broer woog op het gezin.
Daarom besloten hem deze namiddag te laten slapen.
En ja, hij zal vandaag later gaan slapen.
Maar was wel te genieten.
Ik zie wel wat morgen brengt.
De aanpak van de voorbije weken bracht ook geen soelaas.
Om te beseffen hoe zwaar de voorbije weken waren.
Hoe de toename aan buien van kleine broer woog op hetzelfde gezin.
Daarom besloten om niet meer te streven naar een bui vrije dag.
Een bui is geen signaal dat we er een zootje van maken.
Een bui is een bui.
Om te beseffen hoe zwaar de voorbije weken waren.
Hoe de afwezigheid van perspectief op hulp zwaar woog.
Maar gelukkig kregen we vandaag telefoon dat volgende week een eerste kennismakingsgesprek georganiseerd wordt.
Om te beseffen hoe zwaar de voorbije weken waren.
Hoe de tranen van de voorbije dagen ruimte hebben gecreëerd voor rust.
Hoe beseffen hoe moeilijk alles is, de dingen vlotter laat gaan.
vrijdag 2 september 2011
Week
Wat een week.
Dinsdag en woensdag had kleine broer een absolute off day.
Donderdag is grote broer flink gestart in de tweede kleuterklas.
's Ochtends vertelde hij trots in die klas niet meer van hoekje te mogen veranderen.
's Avonds vroeg hij al hoe de naam van een klasvriendje geschreven werd.
En vandaag met kleine broer opnieuw naar de neuro pediater.
Ons vermoeden wordt bevestigd. Over een jaar zal een diagnostisch onderzoek gebeuren.
In tussentijd zal er thuisbegeleiding ingeschakeld worden.
Dinsdag en woensdag had kleine broer een absolute off day.
Donderdag is grote broer flink gestart in de tweede kleuterklas.
's Ochtends vertelde hij trots in die klas niet meer van hoekje te mogen veranderen.
's Avonds vroeg hij al hoe de naam van een klasvriendje geschreven werd.
En vandaag met kleine broer opnieuw naar de neuro pediater.
Ons vermoeden wordt bevestigd. Over een jaar zal een diagnostisch onderzoek gebeuren.
In tussentijd zal er thuisbegeleiding ingeschakeld worden.
Abonneren op:
Posts (Atom)