September

Vandaag besloten om het tempo te verlagen. Niet vers gekookt, geen soep of cake gemaakt.
Gewoon couscous gemaakt, een blik groenten geopend en vis gebakken.
Wel de was bijgewerkt. Maar gewoon beneden opgehangen.
Gewoon gewoon gedaan.
En daardoor kwam er tijd en ruimte.
Om te beseffen hoe zwaar de voorbije weken waren.
Hoe de vermoeidheid van grote broer woog op het gezin.
Daarom besloten hem deze namiddag te laten slapen.
En ja, hij zal vandaag later gaan slapen.
Maar was wel te genieten.
Ik zie wel wat morgen brengt.
De aanpak van de voorbije weken bracht ook geen soelaas.
Om te beseffen hoe zwaar de voorbije weken waren.
Hoe de toename aan buien van kleine broer woog op hetzelfde gezin.
Daarom besloten om niet meer te streven naar een bui vrije dag.
Een bui is geen signaal dat we er een zootje van maken.
Een bui is een bui.
Om te beseffen hoe zwaar de voorbije weken waren.
Hoe de afwezigheid van perspectief op hulp zwaar woog.
Maar gelukkig kregen we vandaag telefoon dat volgende week een eerste kennismakingsgesprek georganiseerd wordt.
Om te beseffen hoe zwaar de voorbije weken waren.
Hoe de tranen van de voorbije dagen ruimte hebben gecreëerd voor rust.
Hoe beseffen hoe moeilijk alles is, de dingen vlotter laat gaan.