Vertwijfeling

Kleine broer is de laatste dagen zo anders. En toch zo herkenbaar.

Als hij iets in zijn hoofd haalt, moet het ook absoluut zo gebeuren.
Nu een koekje eten.
Onderaan de buggy zitten.
De meeste gewone of gekke dingen.
Soms zet hij de wereld ook op zijn kop: wil hij absoluut die broek van broer aan doen.

Zijn er momenten dat hij gewoon luistert? Ik weet het echt niet meer?

Hoe we er mee omgaan?
Voor belangrijke zaken gaan we strijd aan: huilbui, in bedje zetten, ...
Andere laten we het voor wat het is...

En soms is hij gewoon stout.
Eten met zijn handen. Of was dat omdat ik gisteren kip met mijn handen was aan het eten.

En hij blijft maar vragen of we naar zijn meter gaan?
Zelfs als we in de bakfiets zitten.

Een patroon van negatieve gedrag en veel aandacht? Misschien.
Maar positieve rechtstreekse aandacht lijkt niet te werken.
Gegarandeerd wordt het gevolgd door ongewenst gedrag.

Knuffelen of zoenen wil hij niet bij ons. Wel bij andere als we zeggen dat hij dat moet doen als we bvb. vertrekken.
De enige knuffel die ik krijg is de verplichte knuffel na het drinken.
Van de avondzoen wendt hij zich ook al af.
Papa en grote broer wil hij wel de vast avondzoen geven.

Kleine broer vraagt ook voortdurend dat mama hem helpt,  ...
Is daar een lijn in te trekken? Vraagt hij altijd dat dezelfde zaken door mama moeten gebeuren?
We weten het niet?
Misschien wel? En zien wij het niet?
Of vraagt hij dat omdat de keer daarvoor ook mama het heeft gedaan?
We weten het niet?
Of is dat het normale gedrag van jonge kinderen die bij minder leuke dingen altijd vragen dat de ander het doet?
Het voelt in elk geval niet normaal aan? Als we kijken naar zijn reactie als we hem niet volgen.
We vragen ons af of we hem niet te veel volgen? Maar toch voelt het alsof hij het vraagt vanuit een onvermogen om de andere realiteit te snappen.