Met de tweede schoolweek komen ook de buien.
Zaterdagmorgen trakteerde kleine broer ons er op een.
En ook deze avond barste er weer een los.
Kleine broer wordt dan heen en weer gesleurd tussen zijn verlangen naar nabijheid en het compleet overprikkeld zijn.
Hij is ondertussen ook zo een grote kleine broer geworden dat we hem niet meer veilig de trap kunnen opdragen naar zijn kamer.
Dus wachten we.
Herhalen we.
Negeren we zoveel als mogelijk is.
Herhalen we.
Ik verwacht dat je naar je kamer gaat.
En toen grote broer in bed lag.
Toen was kleine broer naar zijn kamer gegaan.
Kon hij rustig aan tafel komen zitten om te eten.
Had hij daar waar hij gespuwd had, opgekuist.
En de duplo die hij in de gang had rond gegooid, opgeruimd.
En dat allemaal met als enige hulp, mijn geduld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten