Gisteren en vandaag had ik verlof.
Grote broer 's morgens naar school gebracht. Dan terugkeren met kleine broer naar een huis in rust.
De ochtendspits is achter de rug. De vuile borden en verdwaalde kruimels verwijzen naar wat net achter ons ligt.
Op straat en buiten draait de wereld door.
Binnen is er tijd:
tijd om naar kleine broer te kijken,
tijd om vast te stellen dat het trillen er nog steeds is,
tijd om je af te vragen wat nu toch die grote huilbuien veroorzaakt,
tijd om je af te vragen of we kleine broer niet te veel verwend hebben,
tijd om de dokter te vragen naar de volgend afspraak,
tijd om zorgen te maken,
tijd om te huilen voor wat zou kunnen zijn,
...
Zoveel tijd en toch zo weinig kunnen genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten